We wtorek promowaliśmy projekt w kolejnych klasach: rozmawialiśmy z kolegami z klasy 3S/CH_S, 2S/CH/CK i II E. Pokazaliśmy im, jak wygląda nasza rezydencja, jakie mamy obowiązki w pracy i w grupie. Pytania młodszych kolegów dotyczyły głównie spraw związanych z porozumiewaniem się z hiszpańskimi pracodawcami, godzin pracy i dojazdów do miejsc praktyk.

Rozpoczynamy ostatni tydzień mobilności w projekcie Erasmus plus. Poza zajęciami w ramach praktyk zaplanowaliśmy po południu dużą atrakcję – zwiedzanie Alkazaru. Real Alcázar jest jedną z głównych atrakcji turystycznych w Sewilli. Pochodzi z XI wieku i pierwotnie pełnił rolę rezydencji dygnitarzy kordobańskich. Po wygnaniu Muzułmanów z Półwyspu Iberyjskiego zostały tam dobudowane elementy w stylu mudéjar, a następnie charakterystyczne dla gotyckiej architektury hiszpańskiego średniowiecza. Obecnie w środku całego kompleksu budowli znajdziemy wspaniałe przykłady reprezentujące architektoniczno-dekoracyjny kunszt minionych epok: dziedzińce (Patio de las Doncellas otoczony rzędami podwójnych kolumn wspierających bogato zdobione łuki), salony (Salón de Embajadores z piękną kopułą), łaźnie (Baños de Doña María), kaplice, kopuły, mozaiki, obrazy, gobeliny. Dodatkową atrakcją są wspaniałe ogrody. Budowla jako całość ustępuje jedynie Alhambrze w Granadzie.

W poniedziałek rozpoczęliśmy dzień od połączenia się z klasą III E, uczestniczącą w zajęciach prowadzonych przez pana Adama Zakrzewskiego. Weronika, Kacper, Ernest, Fabian i Jakub z klasy IV E, odbywający praktyki w SAF-ie, rozmawiali ze swoimi koleżankami kolegami, również uczącymi się w zawodzie technik urządzeń i systemów energetyki odnawialnej. Opowiedzieli o warunkach pracy i życia codziennego podczas pobytu w Hiszpanii oraz o swoich najciekawszych doświadczeniach związanych z kontaktem z odmienną kultura i zwyczajami.

W niedzielę odbyła się nasza ostatnia wycieczka poza Sewillę. Pojechaliśmy do Olhão da Restauração –miasteczka w południowej części Portugalii. Do początku XIX wieku była to niewielka wioska rybacka; prawa miejskie uzyskała w nagrodę za brawurową wyprawę tutejszych rybaków, którzy na niewielkiej łodzi wyruszyli w 1808 roku do Rio de Janeiro, aby poinformować przebywającego na wygnaniu króla Jana VI o wycofaniu się wojsk napoleońskich z kraju. Po krótkim spacerze po Olhão udaliśmy się na przystań i popłynęliśmy na malutką wysepkę Armona. Wysepka stanowi typowo plażową atrakcję turystyczną, z piękną linią brzegową i urokliwymi domkami.

Nasz pobyt nie trwał długo, ale na pierwszy rzut oka mogliśmy zauważyć podobieństwa kultur obu krajów, Portugalii i Hiszpanii: np. wszechobecne azulejos czy też wpływy mauretańskie w architekturze. Jakie są różnice – trudno stwierdzić po tak krótkim czasie. Podobno charaktery mieszkańców obu krajów dobrze wyraża porównanie sztuki flamenco i sztuki fado. Zrodzone w Andaluzji flamenco charakteryzuje się ogromną zmysłowością i ekspresyjnością, a podczas każdego występu, obejmującego muzykę, taniec i śpiew, artyści wyrażają najgłębsze emocje, od rozpaczy po miłosne uniesienie. Portugalskie fado z kolei, w porównaniu do flamenco, jest znacznie wolniejsze i poetyckie, a w dźwiękach i śpiewie fado da się wyczuć tak charakterystyczną dla Portugalczyków melancholię.

W sobotę pojechaliśmy na wycieczkę do Matalascanas. To mała miejscowość położona nad Oceanem Atlantyckim, na którą chętnie przyjeżdżają mieszkańcy z oddalonej około 100 km Sewilli. Tym razem nasz cel był tylko jeden: odpoczynek. Pogoda dopisała i podczas gdy Sewilla tonęła w strugach deszczu – my plażowaliśmy, kąpaliśmy się i spacerowaliśmy w słońcu. 

W pobliżu Matalascanas znajduje się cel tradycyjnej corocznej pielgrzymki ponad miliona osób do sanktuarium La Blanca Paloma, w wiosce El Rocio, oddalonej 17 kilometrów od miejscowości Almonte (Huelva). Typowym zwyczajem jest pokonanie drogi konno, dorożką lub pieszo w stroju flamenco. W ciągu dnia bractwa religijne radośnie pokonują drogę nucąc pieśni, zaś nocą biwakują pod gołym niebem, a wokół ognisk organizowane są wesołe zabawy, podczas których odbywają się śpiewy i tańce połączone z dzieleniem się jedzeniem i piciem do wczesnych godzin porannych.

Po przybyciu do wioski Rocío pielgrzymi obozują, czekając na przybycie pozostałych bractw. W sobotę paradują, by stawić się z simpecado (sztandarem bractwa) przed obliczem Matki Boskiej, przy akompaniamencie rozbrzmiewających dzwonów. W niedzielę odprawiane są nabożeństwa, a w nocy nikt nie śpi, w oczekiwaniu na najbardziej ekscytujący moment weekendu: „skok przez bramę”, kiedy to mieszkańcy Almonte przeskakują przez kratę ołtarza, aby wydobyć Maryję z pustelni i – niosąc ją na ramionach – przeprowadzić ją przez miasteczko w poniedziałek rano. Po zakończeniu procesji bractwa rozpoczynają drogę powrotną, mając w myślach już przyszłoroczną pielgrzymkę.

Mieliśmy okazję zobaczyć pięknie ubrane Hiszpanki zmierzające na miejsce niedzielnych i poniedziałkowych uroczystości, które - na naszą prośbę -  chętnie zapozowały do zdjęć.

Dzisiaj Patrycja i Maja nawiązały kontakt z klasą I E i podzieliły się wrażeniami z wyjazdu do Sewilli na praktyki w ramach projektu Erasmus+. Przedstawiły swoje miejsce pracy i odpowiedziały na pytania młodszych kolegów, zachęcając ich do uczestnictwa w kolejnych edycjach projektu.

Dzisiaj ostatnie z kontroli naszych miejsc praktyk. Pani Honorata Grabek udała się do hotelu Gravina 51, gdzie w dziale housekeepingu szkolą się Patrycja i Maja. Sympatyczny personel hotelu otoczył dziewczyny serdeczną opieką i wsparciem, a więc mogą się naprawdę wiele nauczyć, wykonując różnorodne zadania zawodowe, które wchodzą w zakres tego specjalistycznego pakietu usług hotelowych.

Zuzanna i Wiktoria, które odwiedziła p. Elżbieta Lesińska,  wykonują podobne prace w hotelu Casual. 

Te prace, mniej widoczne i mniej może doceniane, mają niewątpliwie bardzo duży wpływ na odczucia i opinie gościa hotelowego. Dzięki profesjonalnej obsłudze klient na pewno wróci do hotelu, w którym czuje się bezpiecznie i komfortowo. 

Po południu zorganizowaliśmy kolejną miłą uroczystość, tym razem adresatką była Lena, która tego dnia skończyła 19 lat. W ramach urodzinowego prezentu od całej grupy przygotowaliśmy dla niej arbuzowy tort ze świeczkami, baloniki, urodzinową koronę i szarfę.  Kuba zabrał jubilatkę na poobiedni spacer, a po powrocie przywitało ją konfetti z małych banknotów i „Sto lat” w naszym (trochę niedoskonałym) wykonaniu.

Tradycyjnie już po zajęciach na praktykach zwiedzamy bliższe i dalsze zakątki Sewilli. Dzisiaj przyszła kolej na Palacio de las Dueñas (czasami Casa Palacio de las Dueñas),  obecnie należący do rodu Alba. Został on zbudowany pod koniec XV wieku w stylu renesansowym z wpływami gotyckimi i mauretańskimi, a w  XVIII i XIX wieku  - przeszedł gruntowną przebudowę. 3 czerwca 1931 r. pałac został pomnikiem narodowym  Promotorem jego otwarcia dla turystów (w 2016 roku) był obecny książę Alby, Carlos Fitz-James Stuart y Martínez de Irujo. Dziś Palacio de las Dueñas jest jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków w Sewilli.

Pałac składa się z szeregu dziedzińców i budynków. Styl architektoniczny to połączone ze sobą elementy gotyku, przez mauretańskie, aż po renesans, ze specyficznymi wpływami lokalnymi.  W pięknych ogrodach znajdują się  unikatowe gatunki roślin (m.in. jeden z najstarszych cycas revoluta - sagowców odwiniętych -  na świecie). Wspaniała  fasada z bugenwillą jest spektakularna ikoną Pałacu. Podobno w budynku pełniącym funkcję kaplicy Amerigo Vespucci poślubił Marię Cerezo na początku XVI wieku.

Jedną z głównych atrakcji pałacu jest także duża kolekcja sztuki dekoracyjnej, która zawiera 1425 artefaktów. Według gazety El País przedmioty te są chronione prawem andaluzyjskim, które zabrania ich sprzedaży i zabezpiecza ich miejsce w pałacu. Duża kolekcja malarstwa włoskiego i hiszpańskiego z XVI i XVII wieku przedstawia tylko niewielką część dzieł należących do rodziny, z których większość znajduje się w madryckim pałacu Liria. Palacio de las Dueñas posiada również znaczną kolekcję antycznych mebli, ceramiki, sztuki dekoracyjnej, rzeźb starożytnego Rzymu i współczesnych, gobelinów flamandzkich z XVI i XVII wieku, mozaiki i wiele innych dzieł sztuki.

Dzisiaj odbyły się ostatnie zajęcia z języka hiszpańskiego. Po powtórce całości wiedzy, jaką zdobyliśmy na wszystkich lekcjach (z wykorzystaniem quizu online tworzonego w aplikacji Kahoot) - napisaliśmy sprawdzian. A potem mogliśmy spróbować jednego z tradycyjnych, tłustych wypieków hiszpańskich w formie długiego pręta o przekroju w kształcie gwiazdy, czyli churros. Wytwarzane są z wyciskanego na głęboki olej ciasta (składającego się z mąki pszennej, oleju i cukru) i smażone w wysokiej temperaturze. Znane są także w Ameryce Łacińskiej, południowo-zachodnich stanach USA, Francji (tu nazywane chichis lub chonchons), Portugalii oraz w Turcji. Zwykle posypuje się churros cukrem pudrem.

Jest to jedna z najpopularniejszych w Hiszpanii przekąsek śniadaniowych. Bywa zjadana samodzielnie lub po umoczeniu w filiżance czekolady i wtedy nazywa się chocolate con churros (w Katalonii xurros i xocolata). Tradycyjnie wita się nią Nowy Rok po nocy sylwestrowej. 

Nasze churros miały trochę inny kształt, były bardzo tłuste i zgodnie stwierdziliśmy, że ciastka przygotowane w szkole przez nasze koleżanki z kierunku technik turystyki na obszarach wiejskich pod kulinarną opieką pani Katarzyny Galińskiej – były o wiele smaczniejsze!

W poniedziałkowe popołudnie realizowaliśmy plan zwiedzania zabytków Sewilli. Wśród nich był m.in. Dom Piłata (Casa de Pilatos).

Pałac swoją nazwę wziął stąd, że w XVI wieku przed jego wejściem znajdywała się pierwsza stacja Drogi Krzyżowej podczas obrzędów tradycyjnie towarzyszących obchodom Semana Santa w Sewilli (zachowały się nawet oryginalne, XVI-wieczne płytki ceramiczne przedstawiające stacje tamtejszej Drogi Krzyżowej). 

Budynek ten wzniesiono w centrum Sewilli pod koniec XV wieku, czyli u schyłku epoki hiszpańskiego gotyku. Jest to cały kompleks pałacowy, na który składa się wiele pomieszczeń, dziedzińców i ogrodów. 

W jego architekturze oraz dekoracjach dominuje szuka włoskiego renesansu z wieloma elementami hiszpańskiego stylu mudejar. Pałac Casa de Pilatos posiada też dwa piękne ogrody. 

W większości komnat dolnej kondygnacji kompleksu pałacowego Casa Pilatos ściany zdobią dziesiątki tysięcy ręcznie malowanych płytek ceramicznych - tzw. azulejos.  W komnacie o nazwie Salón de Pretorio w doskonałym zachowały się niemal wszystkie dekoracje pochodzące z czasów jej budowy (lata 30. XVI wieku). Jej ściany pokryte są azulejos, ułożone w  ponad 150 różnych wzorach. Na wyższych kondygnacjach Pałacu można znaleźć pomieszczenia, w których eksponowane są dzieła malarskie wybitnych artystów Złotego Wieku kultury hiszpańskiej. Należą one do zbiorów książęcego rodu Medinaceli, obecnego właściciela pałacu.

Piękne wnętrza Casa de Pilatos wielokrotnie wykorzystywane były jako plan zdjęciowy hollywoodzkich superprodukcji. Kręcono tam m.in. sceny do nagrodzonego siedmioma statuetkami Oscara filmu "Lawrence z Arabii" (1962), "Harem" (1986), "1492: Wyprawa do raju" (1992), "Królestwo Niebieskie" (2005) i "Wybuchowa Para" (2010).