W niedzielę odbyła się nasza ostatnia wycieczka poza Sewillę. Pojechaliśmy do Olhão da Restauração –miasteczka w południowej części Portugalii. Do początku XIX wieku była to niewielka wioska rybacka; prawa miejskie uzyskała w nagrodę za brawurową wyprawę tutejszych rybaków, którzy na niewielkiej łodzi wyruszyli w 1808 roku do Rio de Janeiro, aby poinformować przebywającego na wygnaniu króla Jana VI o wycofaniu się wojsk napoleońskich z kraju. Po krótkim spacerze po Olhão udaliśmy się na przystań i popłynęliśmy na malutką wysepkę Armona. Wysepka stanowi typowo plażową atrakcję turystyczną, z piękną linią brzegową i urokliwymi domkami.

Nasz pobyt nie trwał długo, ale na pierwszy rzut oka mogliśmy zauważyć podobieństwa kultur obu krajów, Portugalii i Hiszpanii: np. wszechobecne azulejos czy też wpływy mauretańskie w architekturze. Jakie są różnice – trudno stwierdzić po tak krótkim czasie. Podobno charaktery mieszkańców obu krajów dobrze wyraża porównanie sztuki flamenco i sztuki fado. Zrodzone w Andaluzji flamenco charakteryzuje się ogromną zmysłowością i ekspresyjnością, a podczas każdego występu, obejmującego muzykę, taniec i śpiew, artyści wyrażają najgłębsze emocje, od rozpaczy po miłosne uniesienie. Portugalskie fado z kolei, w porównaniu do flamenco, jest znacznie wolniejsze i poetyckie, a w dźwiękach i śpiewie fado da się wyczuć tak charakterystyczną dla Portugalczyków melancholię.